بنام خدایی که در این نزدیکیست :
سلام دوستان
امروز به ذهنم رسید در مورد انسان بنویسم
امیدوارم تا پایان خواننده ی این مطلب باشید:
انسان کیست ؟
انسان چه خصوصیاتی دارد ؟
انسان کیست ؟
انسان چه خصوصیاتی دارد ؟
این سوال جواب های بیشماری دارد
انسان یکی از مخلوقات خداوند یکتا است
که خداوند او را اشرف مخلوقاتش قرار داده
انسان آفریده ای است که از ماده ای ناچیز و بد بو ساخته شده
ولی به خواست خدا لیاقت رسیدن به خدا را داراست
انسان موجودی است که فرشتگان بر او سجده کرده اند
انسان نشانه ای از عظمت خداست در خلقت مخلوقاتش
انسان مخلوقی است که اگر خود را بشناسد خدا را شناخته است
داری عقل ؛ شعور و احساس است
از همه مهمتر دارای اختیار است
همه ی ما اینارو میدونیم
ولی چقدر بهش فکر کردیم تا ارزش انسان بودنمون رو هم بدونیم
انسان با گریه هایش زندگی را آغاز می کند
و با لبخند و آرامش با زندگی و دنیا وداع می کند
براستی چیست سرّ این رفتار ؟
چرا با گریه می یاد و با خنده می رود ؟
تا به حال در موردش فکر کردیم؟
با اندکی تفکر در این مورد درمی یابیم که :
با به دنیا آمدنش ؛ از آنجایی که از اصل خود دور شده می گرید
و با رسیدن به اصل خویش در هنگام مرگ ، خنده بر لبهایش نقش می بندد
انا لله و انا الیه راجعون
ما از خداییم و به سوی او باز می گردیم
اینها همه اسرار خلقت انسان هستند
که گاهی لازم است مورد بحث واقع شوند
تا به خود بیاییم و بدانیم انسانیم و چه مرتبه ای داریم
بدانیم چقدر برای خدا ارزشمند بوده ایم
که فرشتگانش را مأمور سجده کردن برما کرده است
و از خود بپرسیم ما چقدر ارزش خالق خود را می دانیم؟
درسته
ما باید اول ارزش خودمون رو بدانیم
تا بفهمیم خالق ما کیست که شایسته سپاس و تقدیر بسیار است
بالاترین دانشها از دیدگاه حضرت علی ( ع ) خودشناسی است
آیا انسان یعنی همین ظاهر و خورد و خوراک و جسم؟
آیا از انسان فقط این موارد به چشم می آید
در صورتی که خدا به او لقب اشرف مخلوقات را داده
و او را تنها مخلوقی می داند که می تواند به حد رسیدن به خدا برسد ؟
پس کی می خوایم به ارزش خودمون پی ببریم
و انسانیت خودمون رو نشون بدیم؟
همه ی ما زیاد شندیم که گفته شده فلانی چشم برزخی داره
و می تونه چیزایی رو ببینه که ما نمی بینیم
همین حاج رجبعلی خیاط که چشم برزخی داشته
مگه ایشان بنده ی خدا نبودند
اگر احیانا تازه با اسم ایشان آشنا شدید
به این وبلاگ هم سر بزنید تا بهتر بشناسید ایشان را
مگه همه ی ما نمی توانیم به این مرتبه برسیم؟
پس چرا ما از قافله عقبیم؟
کی می خوایم به خودمون تلنگر بزنیم و به بصیرت برسیم؟
نگیم نمی توانیم
یقین دارم که می توانیم دوستان
این حرفارو من نمی نویسم اعتقاداتم می نویسد
من خودم بنده ای ناچیز و حقیرم
که جز در راه رضای خدا نوشتن هدفی نداشته و ندارم
همه ی اینارو میشه از الهامات خدا دانست
که به من تلقین کرد که در این مورد بنویسم
همین دیشب داشتم به این فکر می کردم که خودم مطلب رو بنویسم
یا اینکه مثل بعضی وقتا که ذهنم یاریم نمی کنه
برم سراغ کتابایی که مطلبی در خور وبلاگ شکر خدا دارن
که یکدفعه به ذهنم خطور کرد در مورد این مطلب بنویسم
و در این مورد خدارو شکر می کنم
چون بیشتر از همه خودم به خودم آمدم
تا بدانم از کجا آمده ام ؛ آمدنم بهر چه بود ؟
پیش خودم گفتم چرا این موضوع مهم رو تا به حال در موردش ننوشتم
و چون حوصله ی تایپ مطلب رو نداشتم ؛
توی دفتر یاداشتم شروع کردم به نوشتن
و خدا شاهد با هر سطر نوشتن بدنم می لرزید
که چرا واقعا از ارزش خودمون بی خبریم ؟
یا اینکه می دانیم ارزشمون چقدره ولی بی تفاوت می گذریم؟
آیا تا به حال به این فکر کرده ایم که خدا خیلی لطف به ما کرده
و باید شکر گزارش باشیم
یا اینکه با خودخواهی فقط طلب روزی کردیم و به انتظار پاسخ بودیم
درسته خدا خیلی بزرگه و مهربان و روزی هر کسی رو می ده بهش
ولی اگه بدونه در ازای روزیمون تلاش کردیم
روزی بیشتری رو نصیب ما می کنه
چون برای تلاش ما ارزش قایل است
ولی ما چقدر برای خدای مهربان ارزش قایلم ؟
بیاییم اینگونه درون خواب خود را بیدار کنیم
و به خود بیاییم تا در پیشگاه خداوند منّان شرمسار نباشیم
ای انسان :
لحظه لحظه ی عمر تو ، شادی ها و غم های تو ،
همه و همه نیازمند شکر خداست
آیا می دانی؟
آیا خدا را شکر کرده ای که به تو نعمت هستی داده است ؟ خدایا شکرت
آیا خدا را شکر کرده ای که انسان آفریده شده ای ؟ خدایا شکرت
آیا خدا را شکر کرده ای که سالم آفریده شده ای ؟ خدایا شکرت
شاید بعضی بگن خدا به ما نقص عضو داده
ولی آیا ما در این صورت هم می توانیم ناشکر باشیم؟
حتما مصلحتی در کار بوده
و این مصلحت به نفع ما بوده که اینگونه آفریده شده ایم؟
پس شکر خدا در هر حالتی واجبه !!!
در هر صورتی خدا مصلحت ما را بهتر از ما میداند چون خالق ماست
و اگر نقص عضوی در ماست این خود؛
از مسولیت ما در پیشگاه خدا وند کم می کند
ولی از ما شکر خدا ساقط نمی شود و در هر حالتی بنده ی خدا هستیم
و باید شکر گزار نعمت هایش باشیم
و ما که سالمیم چقدر قدر سلامتی خود را دانسته ایم و خدا را شکر کرده ایم؟
آیا می دانیم سلامتی نعمتی بس بزرگ است ؟
یا اینکه باید بیمار شویم تا قدر سلامتی خود را بدانیم؟
وبعد از سلامتی تازه اگر قدر شناس باشیم شکر خدارو به یاد بیاریم
و بگیم خدایا شکرت
آیا خدارو شکر کرده ای که به تو عقل داده
تا فکر کنی و گره از مشکلاتت بگشایی ؟
خدایا شکرت
یا اینکه فکر کرده ای عقل و فکر از آن توست
و خدا هیچ نقشی نداشته ؟
خدایا شکرت
آیا خدارو شکر کرده ای که به تو فرصت توبه داده تا
اگر اشتباه کردی برگردی ؟ خدایا شکرت
آیا خدارو شکر کرده ای که به تو احساس داده
تا بتوانی غم ها و شادی هایت را تخلیه کنی ؟ خدایا شکرت
آیا خدارو شکر کرده ای که به تو اختیار داده
تا خودت راهت را انتخاب کنی تا به تو امداد برساند؟ خدایا شکرت
این حرفها تنها تلنگری به انسان ناسپاس است
تا بداند کیست و قدر انسان بودن خودش را بداند
و شکر خدا را فراموش نکند
اینکه ما از نعمت های خدا به درستی استفاده کنیم
خود شکر خداست به زبان عمل
ما که سالیم و نفس می کشیم و زندگی می کنیم
بیاییم و تنها چند ثانیه جلوی نفس کشیدن خودمان را بگیریم
تا بدانیم قدر این نفس کشیدن ها را
و آنطور زندگی کنیم که خدا می خواد
نعمت سلامتی رو جدی بگیریم ما که سالمیم
و همیشه و هر لحظه خدارو شکر کنیم به واسطه ی این نعمت بزرگ
البته همه ی نعمت های خدا بزرگ هستند
ولی اکنون قلم من گویای همه نیست و نمی شود در یه پست به همه اشاره کرد
در پایان یک تکلیف برای ما
تا به خودمان بیاییم و درست زندگی کنیم
بیایید در مورد انسان بودن خودمان فکر کنیم
و در مورد اینکه شکر خدارو فراموش نکنیم
